با گران ترین سوغاتی محلی مناطق مرکزی کشور آشنا شویم؛ «جوز غند»
تا کنون تجربه خوردن جوز غند داشتین؟ می دونین چیجوری جفت و جور می شه و خواستگاه جفت و جور و تولید اون در کدوم استان کشوره؟ گزارش امروز گردشگری ما، شما رو با یکی از گرون ترین و مقوی ترین سوغات محلی مناطق مرکزی ایران هزار رنگ هزار نقش آشنا می کنه.
با سوغاتی گردی امروز ما همراه باشین.
داستان نراق و جوز غند
داستان جوز غند، روایتی از شهرستان نراق در استان مرکزی که پیر ترین جمعیت این استان رو در خود جای داده. جایی کمتر شناخته شده واسه ایرانیان آنهم در روزگار آلانیا و آنتالیا و تفلیس و کیش و امثالهم که فرصت داهات گردی و بوم گردیای هیجان انگیز رو از هموطنان جهانگرد میگیره. نراق، یکی از شهرهای تاریخی ایران بوده که یادآور مجاهدتای مردانی چون ملا احمد نراقیه. نراق رو در رسانه ها، به دلیل نزدیکی اون به غار چال نخجیر، یکی از دیدنی ترین غارهای ایران و جهان با سابقه ۷۰ میلیون سال می شناسیم. نراق، بخشی از تاریخ ایران زمین در استان اصفهانه. تهرانیا با ۳ ساعت رانندگی میتونن خود رو به این دیار قدیمی، آروم و تاریخی رسونده و از ظرفیتای گردشگری تاریخی و مذهبی و فرهنگی و طبیعی دور و بر استفاده کنن.
«جوزغند» شیرینی محلی منطقه نراقه که جفت و جور اون حدود ۱۵ روز زمان می‌برد و به گران ترین شیرینی محلی ایرونی واسه سوغات معروفه. یکی از معانی تعریف‌شده واسه «جوزغند» رو «جوز» شفتالوی خشک‌شده و «غند»، «آگند» یا «آکند» یعنی افکندن آورده. در واقع، «جوزغند» از میوه‌ای به نام هلو که هم‌خونواده «الگ» است یا آلوی بخارا ساخته می‌شه که طعم ترش و شیرین داره، «جوزغند» هلو یا «الگ» کیلویی ۴۰ هزار تومن و «جوزغند» آلو ۷۰ هزار تومن فروخته می‌شه.
جوز غند چیجوری درست می شه؟
واسه درست کردن این شیرینی میوه هلو رو پوست می‌کنن تا سه روز در پشت بام آفتاب بخوره و خشک شه، بعد هسته اونو خارج می‌کنن و یه روز دیگه در آفتاب می‌موند، بعد داخل این میوه رو با مواد مخلوط تشکیل‌شده از بادام، شکر، هل، مغز هسته زردآلو و خاک قند پر می‌کنن. یکی از کمک‌های مردمی که در هشت سال دفاع مقدس به جبهه‌های جنگ ارسال می‌شد همین «جوزغند» بود.
می‌می گن تصاویری از دوران جنگ هست که رزمندگان نراق رو با «جوزغند» آویزون به گردن نشون می‌دهد. در بین رزمندگان نراقی «جوزغند» معروف به نارنجک لپی بود چون اونو درون دهن خود می‌گذاشتن و بعد ازخوردن اون باور داشتن در شکم منفجر می‌شه و انرژی خود رو آزاد می‌کنه. این غذا نیاز به گرم کردن نداشت، فاسد نمی‌شد، فضای زیادی رو اشغال نمی‌کرد و کالری خیلی بالایی از خود آزاد کرده و احساس سیری به رزمنده دست می‌داد؛ به خاطر همین «جوزغند» رو فقط یه شیرینی محلی نمی‌دانند.
ویژگی‌هایی که «جوزغند» داره، اونو به یه جیره غذایی تبدیل کرده و رزمندگان در زمان جنگ با نوشتن نامه به خونواده‌هاشون از اونا می‌خواستن که واسه اونا از این شیرینی بفرستن تا اونو به عنوان یه وعده غذای کامل در عملیات جنگی استفاده کنن، یعنی یه جور جیره جنگی هم بوده.
اگه به دلیجان و نراق و محلات و کاشون رفتید، خرید جوز غند بهداشتی و سالم رو از فروشگاه های معتبر یادتون نره. به امید ثبت ملی و ثبت جهانی این سوغاتی خوشمزه ایرانیا.