پارکینسون و درمان آن

بیماری پارکینسون چیست؟

بیماری پارکینسون وضعیتی است که در آن بخشی از مغز شما خراب می شود و در طول زمان علائم شدیدتری ایجاد می کند. در حالی که این وضعیت بیشتر به دلیل تأثیر آن بر کنترل، تعادل و حرکت عضلانی شناخته می شود، همچنین می تواند طیف گسترده ای از تأثیرات دیگر را بر حواس، توانایی تفکر، سلامت روان و موارد دیگر ایجاد کند.

چه کسانی را تحت تأثیر قرار می دهد؟

خطر ابتلا به بیماری پارکینسون به طور طبیعی با افزایش سن افزایش می یابد و میانگین سنی که در آن شروع می شود 60 سالگی است. در مردان یا افرادی که در بدو تولد مرد هستند (DMAB) نسبت به زنان یا افرادی که در بدو تولد زن تعیین شده اند (DFAB) کمی شایع تر است.

در حالی که بیماری پارکینسون معمولاً مرتبط با سن است، ممکن است در بزرگسالان تا 20 سالگی اتفاق بیفتد (اگرچه این بسیار نادر است و اغلب افراد والدین، خواهر و برادر کامل یا فرزندی با همین بیماری دارند).

این وضعیت چقدر شایع است؟

بیماری پارکینسون به طور کلی بسیار شایع است و در بین بیماری های دژنراتیو مغزی مرتبط با سن در رتبه دوم قرار دارد. همچنین شایع ترین بیماری مغزی حرکتی (مرتبط با حرکت) است. کارشناسان تخمین می زنند که حداقل 1 درصد از افراد بالای 60 سال در سراسر جهان به آن مبتلا هستند.

این وضعیت چگونه بر بدن من تأثیر می گذارد؟

بیماری پارکینسون باعث می‌شود که ناحیه خاصی از مغز شما، گانگلیون‌های پایه، خراب شود. همانطور که این ناحیه بدتر می شود، توانایی هایی را که آن مناطق زمانی کنترل می کردند از دست می دهید. محققان کشف کرده اند که بیماری پارکینسون باعث تغییر عمده در شیمی مغز شما می شود.

در شرایط عادی، مغز شما از مواد شیمیایی به نام انتقال دهنده های عصبی برای کنترل نحوه ارتباط سلول های مغزی (نورون ها) با یکدیگر استفاده می کند. هنگامی که به بیماری پارکینسون مبتلا هستید، دوپامین کافی، یکی از مهم ترین انتقال دهنده های عصبی، ندارید.

وقتی مغز شما سیگنال‌های فعال‌سازی را ارسال می‌کند که به عضلات شما می‌گوید حرکت کنند، با استفاده از سلول‌هایی که به دوپامین نیاز دارند، حرکات شما را به خوبی تنظیم می‌کند. به همین دلیل است که کمبود دوپامین باعث کندی حرکات و علائم لرزش بیماری پارکینسون می شود.

با پیشرفت بیماری پارکینسون، علائم گسترش یافته و تشدید می شوند. مراحل بعدی بیماری اغلب بر عملکرد مغز شما تأثیر می گذارد و باعث علائمی مانند زوال عقل و افسردگی می شود.

تفاوت بین بیماری پارکینسون و پارکینسونیسم چیست؟

پارکینسونیسم اصطلاحی است که بیماری پارکینسون و شرایطی را با علائم مشابه توصیف می کند. این می تواند نه تنها به بیماری پارکینسون بلکه به شرایط دیگری مانند آتروفی سیستم متعدد یا دژنراسیون قشر بازال اشاره داشته باشد.

علائم چیست؟

شناخته شده ترین علائم بیماری پارکینسون شامل از دست دادن کنترل عضلات است. با این حال، کارشناسان اکنون می دانند که مسائل مربوط به کنترل ماهیچه ها تنها علائم احتمالی بیماری پارکینسون نیستند.

علائم مرتبط با حرکت

علائم حرکتی – که به معنی علائم مرتبط با حرکت است – بیماری پارکینسون شامل موارد زیر است:

حرکات آهسته (برادی کینزی). تشخیص بیماری پارکینسون مستلزم داشتن این علامت است. افرادی که این بیماری را دارند آن را به عنوان ضعف عضلانی توصیف می کنند، اما به دلیل مشکلات کنترل عضلانی رخ می دهد و هیچ از دست دادن واقعی قدرت وجود ندارد.

لرزش** هنگام استراحت عضلات**. این لرزش ریتمیک عضلات حتی زمانی که از آنها استفاده نمی کنید است و در حدود 80 درصد از موارد بیماری پارکینسون رخ می دهد. لرزش در حال استراحت با لرزش اساسی متفاوت است، که معمولاً در حالت استراحت عضلات رخ نمی دهد.

سفتی یا سفتی. سفتی لوله سرب و سفتی چرخ دنده از علائم شایع بیماری پارکینسون هستند. سفتی لوله سرب یک سفتی ثابت و بدون تغییر در هنگام حرکت بخشی از بدن است. سفتی چرخ دنده زمانی اتفاق می افتد که لرزش و سفتی لوله سربی را با هم ترکیب کنید. این نام خود را به دلیل ظاهر تند و ناگهانی حرکات (به عنوان عقربه دوم در یک ساعت مکانیکی در نظر بگیرید) گرفته است.

وضعیت ناپایدار یا راه رفتن**. **آهسته شدن حرکات و سفتی بیماری پارکینسون باعث حالت خمیده یا خمیده می شود. این معمولاً با بدتر شدن بیماری ظاهر می شود. زمانی که یک فرد راه می‌رود، قابل مشاهده است، زیرا از گام‌های کوتاه‌تر و متحرک‌تر استفاده می‌کند و بازوهای خود را کمتر حرکت می‌دهد. چرخش در حین راه رفتن ممکن است چندین مرحله طول بکشد.

علائم حرکتی اضافی می تواند شامل موارد زیر باشد:

کمتر از حد معمول پلک می زند. این نیز نشانه کاهش کنترل عضلات صورت است.

دست خط تنگ یا کوچک. این امر که به عنوان میکروگرافیا شناخته می شود، به دلیل مشکلات کنترل عضلانی رخ می دهد.

آب دهان. یکی دیگر از علائمی که به دلیل از دست دادن کنترل عضلات صورت رخ می دهد.

حالت صورت ماسک مانند. که به عنوان هیپومیا شناخته می شود، به این معنی است که حالات چهره خیلی کم یا اصلا تغییر نمی کند.

مشکل در بلع (دیسفاژی). این با کاهش کنترل ماهیچه های گلو اتفاق می افتد. خطر مشکلاتی مانند ذات الریه یا خفگی را افزایش می دهد.

صدای صحبت کردن غیر معمول نرم (هیپوفونی). این به دلیل کاهش کنترل عضلات در گلو و قفسه سینه اتفاق می افتد.

علائم غیر حرکتی

علائم متعددی ممکن است که به حرکت و کنترل عضلانی مرتبط نیستند. در سال‌های گذشته، کارشناسان بر این باور بودند که علائم غیرحرکتی زمانی که قبل از علائم حرکتی دیده می‌شوند، عوامل خطر این بیماری هستند. با این حال، شواهد فزاینده ای وجود دارد که نشان می دهد این علائم می توانند در مراحل اولیه بیماری ظاهر شوند. این بدان معناست که این علائم ممکن است علائم هشدار دهنده ای باشند که سال ها یا حتی دهه ها قبل از علائم حرکتی شروع می شوند.

علائم غیرحرکتی (با علائم هشدار دهنده اولیه به صورت پررنگ) عبارتند از:

علائم سیستم عصبی خودمختار. این موارد عبارتند از افت فشار خون ارتواستاتیک (فشار خون پایین هنگام ایستادن)، یبوست و مشکلات گوارشی، بی اختیاری ادرار و اختلالات جنسی.

افسردگی.

از دست دادن حس بویایی (آنوسمی).

مشکلات خواب مانند اختلال حرکت دوره ای اندام (PLMD)، اختلال رفتاری حرکت سریع چشم (REM) و سندرم پاهای بی قرار.

مشکل در تفکر و تمرکز (زوال عقل مربوط به پارکینسون).

اطلاعات بیشتر : توانبخشی شناختی پارکینسون

مراحل بیماری پارکینسون

بیماری پارکینسون ممکن است سال ها یا حتی دهه ها طول بکشد تا عوارض شدیدی ایجاد کند. در سال 1967، دو متخصص به نام‌های مارگارت هوهن و ملوین یاهر، سیستم مرحله‌بندی بیماری پارکینسون را ایجاد کردند. این سیستم مرحله‌بندی دیگر مورد استفاده گسترده نیست، زیرا مرحله‌بندی این وضعیت کمتر از تعیین تأثیر آن بر زندگی هر فرد به صورت جداگانه و سپس درمان متناسب با آن‌ها مفید است.

امروزه، مقیاس رتبه‌بندی بیماری پارکینسون (MDS-UPDRS) توسط جامعه یکپارچه اختلال حرکت، ابزار اصلی ارائه‌دهندگان مراقبت‌های بهداشتی برای طبقه‌بندی این بیماری است. MDS-UPDRS چهار حوزه مختلف را بررسی می کند که چگونه بیماری پارکینسون بر شما تأثیر می گذارد:

بخش اول: جنبه های غیر حرکتی تجربیات زندگی روزمره. این بخش به علائم غیرحرکتی (غیر حرکتی) مانند زوال عقل، افسردگی، اضطراب و سایر مسائل مربوط به توانایی ذهنی و سلامت روان می پردازد. همچنین سوالاتی در مورد درد، یبوست، بی اختیاری، خستگی و غیره می پرسد.

بخش 2: جنبه های حرکتی تجربیات زندگی روزمره. این بخش تأثیرات روی وظایف و توانایی های مرتبط با حرکت را پوشش می دهد. این شامل توانایی شما برای صحبت کردن، خوردن، جویدن و بلعیدن، لباس پوشیدن و حمام کردن در صورت لرزش و موارد دیگر می شود.

قسمت 3: معاینه حرکتی. یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی از این بخش برای تعیین اثرات مربوط به حرکت بیماری پارکینسون استفاده می کند. معیارها تأثیرات را بر اساس نحوه صحبت کردن، حالات چهره، سفتی و سفتی، راه رفتن و سرعت راه رفتن، تعادل، سرعت حرکت، لرزش و غیره اندازه گیری می کنند.

قسمت 4: عوارض حرکتی. این بخش شامل ارائه دهنده ای است که تعیین می کند علائم بیماری پارکینسون چقدر بر زندگی شما تأثیر می گذارد. این شامل مدت زمانی است که شما هر روز علائم خاصی دارید و اینکه آیا این علائم بر نحوه گذراندن وقت شما تأثیر می گذارد یا خیر.

چه چیزی باعث این وضعیت می شود؟

اگرچه چندین عامل خطر شناخته شده برای بیماری پارکینسون مانند قرار گرفتن در معرض آفت کش ها وجود دارد، اما در حال حاضر تنها دلایل تایید شده بیماری پارکینسون ژنتیکی است. هنگامی که بیماری پارکینسون ژنتیکی نیست، متخصصان آن را به عنوان “ایدیوپاتیک” طبقه بندی می کنند (این اصطلاح از یونانی گرفته شده و به معنای “بیماری مخصوص به خود” است). این بدان معناست که آنها دقیقاً نمی دانند چرا این اتفاق می افتد.

بسیاری از بیماری ها شبیه بیماری پارکینسون هستند، اما در عوض پارکینسونیسم (که به شرایط مشابه بیماری پارکینسون اشاره دارد) ناشی از یک علت خاص مانند برخی از داروهای روانپزشکی هستند.

بیماری پارکینسون خانوادگی

بیماری پارکینسون می تواند یک علت خانوادگی داشته باشد، به این معنی که شما می توانید آن را از یک یا هر دو والدین خود به ارث ببرید. با این حال، این تنها حدود 10٪ از تمام موارد را تشکیل می دهد.

 

کارشناسان حداقل هفت ژن مختلف را با بیماری پارکینسون مرتبط کرده اند. آنها سه مورد از این موارد را با شروع زودرس این بیماری (به معنای در سن کمتر از حد معمول) مرتبط دانسته اند. برخی جهش های ژنتیکی نیز باعث ایجاد ویژگی های منحصر به فرد و متمایز می شوند.

اطلاعات بیشتر : چکاپ سالمندی

بیماری پارکینسون ایدیوپاتیک

کارشناسان معتقدند که بیماری پارکینسون ایدیوپاتیک به دلیل مشکلاتی در نحوه استفاده بدن از پروتئینی به نام α-سینوکلئین (alpha sy-nu-clee-in) رخ می دهد. پروتئین ها مولکول های شیمیایی هستند که شکل بسیار خاصی دارند. وقتی برخی از پروتئین ها شکل درستی ندارند – مشکلی که به نام تا شدن اشتباه پروتئین شناخته می شود – بدن شما نمی تواند از آنها استفاده کند و نمی تواند آنها را تجزیه کند.

بدون جایی که به جایی برسند، پروتئین ها در مکان های مختلف یا در سلول های خاصی جمع می شوند (درهم یا توده های این پروتئین ها اجسام لویی نامیده می شوند). تجمع این اجسام لوی (که با برخی از مشکلات ژنتیکی که باعث بیماری پارکینسون می شوند اتفاق نمی افتد) باعث اثرات سمی و آسیب سلولی می شود.

تاخوردگی اشتباه پروتئین در بسیاری از اختلالات دیگر، مانند بیماری آلزایمر، بیماری هانتینگتون، انواع متعدد آمیلوئیدوز و غیره رایج است.

پارکینسونیسم القایی

شرایط یا شرایطی وجود دارد که کارشناسان با پارکینسونیسم مرتبط هستند. اگرچه اینها بیماری پارکینسون واقعی نیستند، اما ویژگی های مشابهی دارند و ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی ممکن است این علل را در هنگام تشخیص بیماری پارکینسون در نظر بگیرند.

علل احتمالی عبارتند از:

داروها چندین دارو می توانند اثری شبیه پارکینسون ایجاد کنند. اثرات شبه پارکینسون اغلب موقتی است اگر قبل از دائمی شدن اثرات دارویی که باعث آن شده است، مصرف نکنید. با این حال، اثرات آن می تواند برای هفته ها یا حتی ماه ها پس از قطع مصرف دارو باقی بماند.

آنسفالیت. التهاب مغز شما که به عنوان آنسفالیت شناخته می شود، گاهی اوقات می تواند باعث پارکینسونیسم شود.

سموم و سموم. قرار گرفتن در معرض چندین ماده مانند گرد و غبار منگنز، مونوکسید کربن، دود ناشی از جوشکاری یا برخی آفت کش ها می تواند منجر به پارکینسونیسم شود.

خسارت ناشی از جراحات. صدمات مکرر سر، مانند آسیب های ناشی از ورزش های شدید یا تماسی مانند بوکس، فوتبال، هاکی و غیره می تواند باعث آسیب مغزی شود. اصطلاح این “پارکینسونیسم پس از سانحه” است.

آیا مسری است؟

بیماری پارکینسون مسری نیست و شما نمی توانید آن را از شخص دیگری منتقل کنید.

چگونه تشخیص داده می شود؟

تشخیص بیماری پارکینسون بیشتر یک فرآیند بالینی است، به این معنی که به شدت به یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی متکی است که علائم شما را بررسی کند، از شما سوال بپرسد و سابقه پزشکی شما را بررسی کند. برخی از آزمایش‌های تشخیصی و آزمایشگاهی امکان‌پذیر است، اما این آزمایش‌ها معمولاً برای رد سایر شرایط یا علل خاص مورد نیاز است. با این حال، بیشتر آزمایش‌های آزمایشگاهی ضروری نیستند، مگر اینکه به درمان بیماری پارکینسون پاسخ ندهید، که می‌تواند نشان‌دهنده بیماری دیگری باشد.

چه آزمایشاتی برای تشخیص این عارضه انجام خواهد شد؟

 

هنگامی که ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی به بیماری پارکینسون مشکوک هستند یا نیاز به رد سایر شرایط دارند، آزمایش های مختلف تصویربرداری و تشخیصی امکان پذیر است. این شامل:

آزمایش‌های خون (این‌ها می‌توانند به رد سایر اشکال پارکینسونیسم کمک کنند).

توموگرافی کامپیوتری (CT) اسکن.

آزمایش ژنتیک.

تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI).

اسکن توموگرافی گسیل پوزیترون (PET).

آزمایشات آزمایشگاهی جدید امکان پذیر است

محققان راه های ممکنی برای آزمایش شاخص های احتمالی یا بیماری پارکینسون پیدا کرده اند. هر دوی این آزمایش‌های جدید شامل پروتئین آلفا سینوکلئین هستند، اما آن را به روش‌های جدید و غیرمعمول آزمایش می‌کنند. در حالی که این آزمایش‌ها نمی‌توانند به شما بگویند که به دلیل پروتئین‌های آلفا سینوکلئین اشتباه تا شده چه شرایطی دارید، این اطلاعات همچنان می‌تواند به ارائه‌دهنده شما در تشخیص کمک کند.

این دو آزمون از روش های زیر استفاده می کنند.

ضربه ستون فقرات. یکی از این آزمایش‌ها به دنبال پروتئین‌های آلفا سینوکلئین نادرست در مایع مغزی نخاعی می‌گردد، که مایعی است که مغز و نخاع شما را احاطه کرده است. این آزمایش شامل ضربه زدن به ستون فقرات (پنکسیون کمری) است، که در آن یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی یک سوزن را در کانال نخاعی شما وارد می کند تا مقداری مایع مغزی نخاعی را برای آزمایش جمع آوری کند.

بیوپسی پوست. آزمایش احتمالی دیگر شامل بیوپسی از بافت عصبی سطحی است. بیوپسی شامل جمع آوری نمونه کوچکی از پوست شما، از جمله اعصاب پوست است. نمونه ها از یک نقطه در پشت و دو نقطه روی پای شما می آیند. تجزیه و تحلیل نمونه ها می تواند به تعیین اینکه آیا آلفا سینوکلئین شما نوع خاصی از نقص دارد که می تواند خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را افزایش دهد کمک کند.